Mauri! Reizen naar Kiribati

Zo groet je elkaar op straat in Kiribati (zeg: Kiribas) We zijn zes dagen op Kiribatie geweest en het was te kort. Sowieso hadden we hier een super relaxte stek via Airbnb en bovendien hadden we indien we meer dagen hadden naar de outer islands kunnen gaan. Voordat ik over Kiribati vertel, vertel ik eerst wat over de Marshall islands. Het verblijf daar was kort maar bijzonder… De Marshalls was voor ons meer een tussenstop om naar Kiribati te kunnen vliegen. Het is heel klein en weinig bezocht, dus ook niet ingericht op toeristen. 

Marshall Eilanden

Bij het plannen van onze trip was dit een van de beslissingen die we moesten nemen. We moeten via de Marshalls, maar wordt het een tussenstop van 2 nachten of blijven we vijf dagen tot de volgende vlucht om zo het eiland te kunnen leren kennen. We hebben toch voor 2 nachten gekozen, omdat het daar écht heel klein is en we liever langer op Kiribati wilden zijn. 

Op het vliegveld ziet een taxichauffeur ons wat verloren staan dus gebaarde dat we in konden stappen. Hij had al drie klanten met bagage maar ach, we konden er nog wel bij. Gelukkig maar, want er kwam al een tijdje geen taxi voorbij! De bagage verplaatsen we van de achterbank naar de achterbak, net balancerend op de rand omdat het er niet in past. Dus op een slakkengangetje gaan we richting het ‘centrum’. 

De eerste nacht

Aangekomen en ingecheckt bij Flame tree backpackers wisten we al snel dat dit geen fijne nacht ging worden.. Het was vies, vooral de badkamer. Het restaurant was dicht i.v.m een feestje dus geen eten en vooruitzicht op een nacht vol muziek en dronken lokale mensen. Dit was 1 januari dus de mensen leken vaak nog beschonken van de nacht ervoor. Ik had vooral al gelijk spijt dat we de reviews hadden genegeerd, want daarin stond al niet veel goeds. Die nacht hebben we óp de dekens geslapen en in de ochtend zijn we gelijk weggegaan.

Een dag in Majuro

Hotel Robert Reimers was een verademing. Eerst douchen en ontbijten! Daarna hebben we een rondje door de buurt gelopen om een gevoel te krijgen bij dit eiland. Helaas was het museum gesloten maar met een rondje door de buurt kom je van alles tegen. Het vertelt wat over de eilanders en hoe zij leven. Wel moet ik ook eerlijk zeggen dat we na deze ene dag niet veel kunnen zeggen over deze eilandengroep.

Vuilnis op de Marshall Eilanden

Op de Marshall Eilanden zagen we de eerste vuilniswagen in de Pacific. Klinkt niet bijzonder maar de vraag is: waar brengen zij het vuil heen? Want als het al in die wagen terecht komt verplaatsen ze het waarschijnlijk naar een rustig deel van het eiland en gebeurt er niets mee. Op de sommige eilanden lijkt het alsof er niets aan vuilinzameling gedaan wordt en ligt het dus ook vaak in de hoek van de tuin. Vaak worden alleen de blikjes ingezameld tegen 5 cent. Interessant voor hen, omdat hier bijna de helft van wat ze eten in blik verpakt zit…

Afgedankt

Als we bij de zee aankomen (wat nooit lang duurt op een atol) zien we wat ze met hun oude kraantjes doen. Hetzelfde als met de auto’s en bijvoorbeeld printers. Je stript ze en deponeert het ergens waar het zo min mogelijk mensen in de weg ligt. Op de foto zie je waar, en hoe het water er in de loop van de jaren grip op heeft gekregen. De meeste auto’s worden geïmporteerd vanuit Azië, maar de afvoer van de afgedankte auto’s is nog nergens geregeld op de bestemmingen waar wij waren. Ze staan overal weg te roesten, vaak gewoon in de voortuin.

De kinderen

Het was niet heel druk op straat, hier een daar zaten wat mannen bij elkaar en een vrouw met een groepje kinderen. Waar je ook komt, het blijft leuk om te zien dat kinderen nooit veel nodig hebben. Ze spelen met wat ze hebben (elkaar of de zee of wat ze dan ook vinden) en realiseren zich niet hoe anders de wereld kan zijn. En ja, ook deze kinderen hebben soms een fitty en gillen álles bij elkaar omdat ze hun zin niet krijgen 😉 

Je ziet ook veel dat oudere kinderen voor de jongsten zorgen. Een paar dagen geleden nog zag ik een kind van een jaar of 8 op een fiets stappen met een kind van een jaar of 1 op haar arm. Een beetje wiebelend en zoekend naar haar evenwicht, maar het was blijkbaar niet de eerste keer dat ze dat deed. Dat zie je in Nederland niet snel gebeuren..

 

Naar het strand 

Voor de middag zijn we naar het privé eiland van het hotel gevaren om wat te snorkelen en relaxen. Eindelijk weer eens een mooie dag zonder regen en een strand van waar je zo het water in kunt lopen, zonder echt zichtbare vervuiling! Dat is dan weer iets dat bij ons makkelijker is. Hoewel de Noordzee niet zo blauw is is hij veel schoner en toegankelijker dan de drukke eilanden in de Pacific. Schoner, omdat hier veel mensen hun behoefte in het water doen en toegankelijker, omdat bijvoorbeeld in Micronesië veel eilanden volledig omgeven zijn door mangroven.

Kiribati

Hier hebben we best wel naar uit gekeken. Vaak vonden we alleen info over de klimaatverandering die daar nu big issue is. Het eiland lijkt te ‘verdrinken’ door de stijgende zeespiegel en velen zeggen dat de I-kiribati (inwoners) de eerste echte klimaatvluchtelingen zullen zijn. De vorige president probeerde hier zoveel mogelijk aandacht voor te krijgen bij de UN en andere grote organisaties en heeft zelfs grond op Fiji gekocht waar de I-kiribati heen kunnen, mocht het zo ver komen.

Maar blijkbaar zijn er ook een andere theorieën, die we horen van onze Airbnb host Roman. Ik weet de details helaas niet meer, maar feit blijft wel dat je overal op hoofdatol Tarawa ziet dat er tegen het water gevochten wordt. Op Zuid Tarawa, het grootste leefbare stuk grond waar de meeste mensen wonen, worden tuinen en gebouwen voor het water beschermd. Muren van zandzakken vermengd met beton en ander puin houden het water buiten de deur.

Mangroven op Kiribati

En ander middel om het eiland te beschermen en behouden is het aanplanten van nieuwe mangroven. De wortels zorgen voor houvast in de bodem zodat het niet wegspoelt met de dagelijkse getijden en stormen. Voor de lange termijn is dit een duurzame oplossing maar slechts op een paar plekken zie je dat eraan gewerkt wordt. 

Je zou dus kunnen denken dat men hier heel bewust leeft. Maar dat is juist niet het geval. Veel mensen hebben auto’s voor hun hutje staan, het vuil wordt blijkbaar wel opgehaald, maar de week dat wij er waren helaas niet. We werden al gewaarschuwd om niet in het water te gaan in Zuid Tarawa…  Het merendeel van de mensen doet zijn behoefte in zee. Het bacteriegehalte is daardoor zo hoog dat wij westerlingen er ziek van kunnen worden. En dat terwijl het water wel heel mooi blauw is.

Julia Lodge

Op Kiribati hebben we echt het meeste relaxte huisje tot nu toe gevonden, Julia Lodge. Ze staan op Airbnb en de reviews zijn goed! Niets teveel gezegd: een eigen huisje met aparte slaapkamer en een kleine veranda in een grote tuin. En alles werkt goed. We hebben zeezicht en worden de hele dag vermaakt door de kleine krabbetjes die door de tuin kruipen. Roman en Julia zijn geweldige hosts en niets is teveel. Beide kunnen ze veel vertellen over het eiland en hun gebruiken.

 

Roman tipte ons over het reisbureau Tobaraoi Travel, waar we eventueel wat activiteiten konden organiseren. Het bureau is groot, netjes onderhouden en er werken ruim 20 mensen. Ze werken voornamelijk voor de I-kiribati die willen/moeten reizen en misschien voor enkele expats of missionarissen. Kiribati kent maar heel weinig toerisme,  dus je kunt er ook geen grote keuze aan toeristische tours oid verwachten. En wat er voorgesteld wordt is erg summier zonder veel info of foto’s. We liepen de deur uit met een trip naar Noord Tarawa en een snorkeltrip per lokale zeilkano.

Noord Tarawa

Plan: We gaan er in de ochtend heen, doen daar een overnachting en kunnen fietsen naar het uiterste noorden waar een mooie snorkelplek schijnt te zijn. De volgende dag einde middag varen we weer terug. Hoe het hotel heet of eruit ziet weten we eigenlijk niet.

Uitvoering: we vertrekken begin van de middag dus komen laat aan waardoor we alleen even naar een nabij gelegen strand kunnen. Ons traditionele hutje op palen in het water is heel cool (niet koel want de 2 fans doen het niet) en het avondeten su-per lekker! We zijn getuige van een Kava-ritueel van de familie van onze host maar krijgen het helaas niet aangeboden 😉 De fietsen blijken kapot en er is niets anders te regelen dus de volgende dag besluiten we nog eens richting het strand van de vorige dag te lopen. Na het ontbijt blijkt de enige boot die dag iets eerder te vertrekken dus kunnen we alleen een klein eindje lopen voordat we om 11.00 weer naar het zuiden varen.

Snorkelen per kano

Plan: pick-up vanaf onze guesthouse naar de kano, varen naar 1 of 2 plekken zolang we willen incl. lunch. 

Uitvoering: het is een zeilkano maar er staat geen wind. Toch gaan we met 2 zeilers de kano op en peddelen weg. Geen motor op deze boot.. De echte snorkelplekken gaan we zo niet bereiken want dat duurt al anderhalf uur met een motorboot. Bij de eerste zandbank glijden we het water in en hebben we al snel door dat daar niets te zien is. De bemanning doet zijn best maar geven toe dat ze ons al niet meer verwacht hadden… Omdat er geen wind is! Maar onze ’travelagent’ stond erop dat we gingen. Aha!! We call it a day want dit is geen doen. We hebben al geluk dat er niet echt zon is anders waren we levend verbrand. Maar in de verte komen wolken en er blijft niets droog op dit bootje. We peddelen terug en krijgen deels geld terug. Met bijna 200 dollar was het niet goedkoop.

Snorkeltrip

Op onze laatste dag besloten we zelf nog een snorkeltrip te ondernemen, over land en iets makkelijker bereikbaar.  Plan: Roman, onze host zet ons af, dan lopen we een half uurtje naar de ‘Broken bridge’, snorkelen, lopen terug en pakken ov terug.

Uitvoering: Roman bood ons aan om ons zo ver mogelijk op Noord Tarawa af te zetten en we zijn zelf verder gelopen. Naar de ‘Broken bridge’ was meer dan een uur in de hitte maar wel een leuke tocht door allemaal kleine dorpjes. We vonden een ‘broken bridge’ maar dat was blijkbaar niet de juiste. Om de hoek was er nog eentje. Het was net opkomend water dus dat betekent dat je veilig kunt snorkelen i.v.m. de vervuiling. Er komt dan vers water uit zee de lagoon in. En er was inderdaad wat mooi koraal en veel vissen onder en rond de brug! Wel goed insmeren met milieuvriendelijke zonnecrème, want de zon is erg intens. Na een uurtje zijn we weer omgekeerd en terug gelopen. We wisten al dat een minibus even op zich kon laten wachten maar na een paar minuten kwam er een kleine truck voorbij die ons meenam! Cool, lekker achterop staan én snel thuis!

 

We vonden achteraf dat we eigenlijk te weinig tijd hadden hier, we hadden graag nog naar de outer islands willen gaan. Misschien komen we nog eens terug? Ik hoop het! Maar we lijken dat bij alle eilanden wel te zeggen. De Pacifics hebben ons hart al een beetje gestolen.

Groetjes Wendy & Timothy