Kaselehie!
Dit betekent niet alleen Hallo maar je zegt het ook als je weggaat. De eerste dagen dacht ik dat ze dat eigenlijk niet meer gebruiken op Pohnpei, maar dat is omdat ze zich makkelijk aanpassen aan de toeristen. Dus zeggen ze vaak uit zichzelf al Hello en Bye (en “merry christmas!”, gezien de week waarin we daar zijn :-). Die wij vervolgens met Kaselehie beantwoorden.
Associated State
Dat Micronesiërs goed Engels spreken is niet voor niks. Hoewel De Federated States of Micronesia een land met eigen besturing is en bijvoorbeeld ook als onafhankelijk worden gezien door de United Nations, hebben zij wel een link met de Verenigde Staten van Amerika. Net als Palau en de Marshall eilanden zijn ze een ‘Associated State’ van de Verenigde Staten en krijgen ondersteuning in de vorm van defensie, gebruik van de Amerikaanse dollar als munteenheid, subsidies en toegang tot sociale voorzieningen in de VS. En de Micronesiërs mogen dus ook met eigen paspoort vrij heen en weer naar Amerika reizen en daarheen verhuizen.
Van kok naar taxi: Salvador
Een mooi voorbeeld daarvan is o.a. Salvador, mijn taxichauffeur van vandaag. Hij woont inmiddels alweer 7 jaar in Colonia op Pohnpei, zijn geboorte eiland. Maar hij heeft daarvoor 5 jaar in Kentucky, Amerika gewoond en gewerkt als Japanse steak chef. Het koken heeft hij daar geleerd van de chef van een keten Japanse restaurants. Maar na 5 jaar miste hij zijn eiland en bijbehorend klimaat te veel en is weer naar Pohnpei teruggekeerd. Hier is hij helaas geen chef meer, gezien het gebrek aan Japanse restaurants…
Op het eiland Pohnpei
Salvador bracht mij naar de must-see van het eiland Pohnpei: Nan Madol. Hoewel erg onbekend staan deze resten van een oude stad in hetzelfde rijtje als de piramides van Egypte, de Maya tempels in Mexico en Angkor Wat in Cambodja. Het zijn UNESCO locaties waarvan nog steeds veel onbekend is. Bijvoorbeeld hoe men het vroeger zo gedetailleerd kon maken en vooral ook: hoe hebben ze die reusachtige zware stenen daar gekregen! Dat is hier ook vooral de vraag want onderzoek heeft bijvoorbeeld wel aangetoond dat sommige soorten steen waarmee Nan Madol gebouwd is van de andere kant van het eiland kwamen. Egypte had duizenden egyptenaren die hieraan konden werken. Maar in die tijd waren er hier maar weinig inwoners.. De legendes zeggen dat ze hierheen zijn “gevlogen”, anderen geloven in reuzen en dwergen.
Indrukwekkend is het wel, hoewel er vandaag de dag vanaf het land maar 2 of 3 gebouwen van de hele stad te zien zijn. De gebouwen, die op het rif gebouwd zijn, werden verbonden door vele kanalen die je nu eventueel met een kayak kunt bevaren. Maar aangezien toerisme zo laag is is er geen kayak beschikbaar. Hier dus wat foto’s van Nan Madol en zijn bijzondere bouwstijl. Ik twijfelde erg om erheen te gaan maar ik ben toch blij dat ik het gezien heb.
Op het water: Surfen op Pohnpei
We zijn nu 9 dagen op Pohnpei en het voelt eigenlijk veel korter! Tim is hier voor maar 1 ding, surfen!! En alle andere dingen plannen we daar omheen. Op Pohnpei bevindt zich namelijk een van de beste en gaafste surfspots van de wereld, Palikir Pass (P-Pass). Een surfspot die op het rif rond eiland Pohnpei breekt en en onder de juiste omstandigheden heel erg vet is. Tim is al aan aantal dagen mee geweest met de Pohnpei Surf Club, maar het beste moet nog komen. Waarschijnlijk (helaas!!) op de dag dat wij vertrekken. Tenzij het heel slecht weer is en het vliegtuig niet kan landen, zoals een paar dagen geleden. We zagen toen ‘s middags een andere gast van het hotel vertrekken en ‘s avonds weer aan het diner zitten. De Island hopper moet blijkbaar een visuele landing uitvoeren dus als het echt slecht weer is en de bewolking hangt laag slaat hij het eiland over en vlieg je dus een dag later.
Duiken op Pohnpei
Maar naast surfen kun je ook goed duiken op Pohnpei. Het is geen Yap of Chuuk maar we hebben samen een ochtend gedoken en ik ben nog een tweede dag gaan duiken toen Tim ging surfen. Op onze eerste dag zijn we naar Manta Road gegaan. Ja, weer manta’s maar het blijven zulke mooie beesten!! Ze waren al elke dag van de week gespot dus wie weet. Binnen 5 minuten zagen we de eerste twee al voorbij komen, waaronder een zwarte manta die we nog niet eerder zagen! Ze bleven een hele tijd hooveren en zweven, dat was heel erg gaaf. En verder zijn we langs het koraal verder en terug gezwommen. Vervolgens tijdens onze verplichte pauze tussen de twee duiken in zwommen ze net onder het wateroppervlak voor onze boot! Je zag de puntjes van hun vleugels soms boven het water uitkomen. Dus snel snorkelspul aangedaan en het water in gegaan! Ze namen alle tijd, maakten duikelingen door het water en we konden heel rustig achter ze aan. Echt heel vet, en zo dichtbij!
Ik dook de tweede keer met een Amerikaanse familie en een Australische dame, mijn buddy onder water. En het fijne hieraan is dat je foto’s van jezelf kunt laten maken 😉 We hebben een GoPro geleend, waar we al heel veel gebruik van hebben gemaakt! Tijdens deze duiken zonder Tim heb ik de beste zichtbaarheid onder water ooit gehad. Maar ik heb natuurlijk nog niet zoveel duiken gedaan.. Nog geen 20 terwijl de Amerikaanse jongen van 16 er al meer dan 80 had!
Ons hotel
We hebben op Pohnpei gekozen voor hotel Cliff Rainbow, omdat dat veruit de goedkoopste optie was en daar waren we heel blij mee. Heel fijn personeel, prima kamer (vraag een kamer met een raam die open kan) en een goed restaurant die vaak door anderen aanbevolen werd. Enige minpuntje van het restaurant was dat hij wat onregelmatig gesloten was, ook voor ons. Maar dat kwam voornamelijk door de kerstdagen en oud en nieuw, kun je ze dus ook niet echt kwalijk nemen. Ook hadden ze hier niet echt een hangplek maar dat had geen enkel hotel.
Wat we ook misten op het eiland, maar volledig begrijpelijk, is een zwembad of een strand. Ik had vooral op de dagen dat Tim ging surfen wel graag ergens willen hangen of zwemmen om aan de hitte te ontsnappen maar dat ging niet echt. Dus heb ik vaak gewoon in het restaurant van ons hotel gezeten. Wat niet erg was hoor, het is buiten met een fan boven je hoofd, eventueel een extra fan op je lijf en elektra voor de laptop. Het leuke aan het maken van de blog is dat ik wel zeker wil weten dat ik de waarheid vertel, dus vaak dingen moet opzoeken en zo nog meer dingen leer over de plek waar ik ben!
Oud en nieuw op Pohnpei
En dan nog onze afsluiter op het eiland. Van verschillende mensen hoorden we al dat het gewoon op straat gevierd wordt. We zijn al een aantal keer door de village bij ons in de straat gelopen en de vibe daar is anders dan ergens anders in Colonia. We hoorden en lazen al dat dit een aparte groep mensen is, die vanaf de andere eilanden hierheen zijn gekomen. Ze wonen veel dichter op elkaar, zijn veel buiten of zitten bij elkaar. Bijna een soort ghetto-uitstraling met luxere huizen tot golfplaten hutjes.
Na het eten zijn we weer naar het hotel gegaan en net voor 12en weer naar buiten gelopen. Het was nog erg rustig terwijl gezegd werd dat het een gekkenhuis zou zijn! Er bleek een prive feestje bij ons hotel te zijn maar daar werd al wat vuurwerk op het veld gezet. Dus daar zijn we even blijven hangen. Er was geen 12 uur momentje, ze begonnen gewoon net voor 12en met afsteken! Naast dit vuurwerk werden er elders ook veel flares door de lucht geschoten, van die noodpijlen van schepen enz. Daarna zijn we naar de village gelopen en dat was uiteindelijk heel erg gaaf. Er gebeurde veel, er werd op straat gedanst, er was wat vuurwerk maar dat zagen we alleen vanuit de verte en we werden helemaal geaccepteerd. Het meisje van een van de supermarkten herkende ons, kwam bij ons op de stoep zitten en stelde ons voor aan wat mensen. Politie reed af en toe voorbij (verstop je bier!!) en het was een sport voor de dames om aankomende autos’ al dansend tot stoppen te dwingen. En ze waren er super goed in!! We werden nog uitgenodigd voor het feest de volgende dag maar dat redden we niet, dan zijn we al weg.
Tot zover ons derde eiland. Volgende blog gaat over de Marshalls (waar we nu zijn) en Kiribati!!
Groetjes Wendy & Timothy
